زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده

استاد

Published مارس 30, 2017 | By احمد ضیائی

از مجموعه شعر نقاش خیال

پشت گردون شده خم بهر مقام استاد
می کند فخر مه و مهر به نام استاد

غیر شاگرد که کاهیدن جانش بیند
که شود با خبر از رنج مدام استاد

یا رب از چیست که این شهر پر از شادى و کام
دمى از عمر نگشته ست به کام استاد

همه دانند که جاى شکر و شهد و شراب
در همه عمر شرنگ است به جام استاد

یاد خوش باد که در دوره شاگردى خویش
همچو جانى به تنم بود کلام استاد

از دل و جان همه در مدرسه کوشا بودیم

ز خدا خواسته بودیم دوام استاد

زنده یاد فاطمه مهدی زاده(زهره)

1186+

Posted in غزل | Tagged fatemeh،mehdizadeh،zohreh, fatemehmehdizadehzohreh, zohreh،naghashe،khiyal, zohrehnaghashekhiyal, اشعار،زهره, پشت،گردون،خم،مقام،استاد،میکند،فخر،مه،مهربه،نام استاد, زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده, زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده،زهره, زهره،نقاش،خیال, سرود،زهره, سروده،های،فاطمه،مهدی،زاده, شاگرد،کاهیدن،جان،رنج،مدام،استاد, شاگردی،کلام،استاد, شکرشهدشراب،شرنگ،جام،استاد, عطرنسترنها, غزل, فاطمه،مهدی،زاده،(زهره), کوشاخدا،دوام،استاد, مچموعه،شعر،نقاش،خیال, مقام استاد, یارب،شهرپرازشادی،کام،عمر،کام،استاد, یقین،شدسرّحق،بروى،هویدانداندجزخدااسرارحافظ،وفاداراست،با شاخ،نباتش،خوش،یارى،باشدیارحافظ | 1 Comment

پای گنه کار

Published مارس 26, 2017 | By احمد ضیائی

از مجموعه شعر نقاش خیال

آنكه دل از من ربود، مست و خرابم از او
بى خبر و منتظر، در تب و تابم از او

برده دل و هوش و دین، از من و من در عوض
داده زكف طاقت و، راحت و خوابم از او

چند كند راه طى، پاى گنه كار من
گم شده درّه، راه صوابم از او

افتم و خیزم چرا، راه ندارم بجاى
یادِ لبش كرده ام، مستِ شرابم از او

گرچه منِ ناتوان، از همه جا رانده ام
منتظرِ رجعتِ، عهدِ شبابم از او

گر بزنندم به سنگ، ور بكُشندم به تیر
ناخلفم گر دمى، روى بتابم از او

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

پای گنه کار

1349+

Posted in غزل | Tagged fatemeh،mehdizadeh،zohreh, fatemehmehdizadehzohreh, zohreh،naghashe،khiyal, آنکه،دل،ربود،مست،خرابم،ازاو،بی،خبر،منتظر،تب،تابم،ازاو, افتم،خیزم،چرا،لبش،مست،شرابم،بزنندم،سنگ،بکشندم،تیر،ناخلفم،دمی،روی،بتابم،از،او, بزنندم،سنگ،بکشندم،تیر،ناخلفم،دمی،روی،بتابم،از،او, دل،هوش،دین،درعوض،زکف،طاقت،صبروقرارم،از،او, راه،طی،پای،گنه،کارمن،گمشده،دره،راه،صواب،ناتوان،رانده،منتظر،رجعت،عهد،شبابم،ازاو, زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده, زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده،زهره, زهره،نقاش،خیال, سرود،زهره, سروده،های،فاطمه،مهدی،زاده, فاطمه،مهدی،زاده،(زهره), مچموعه،شعر،نقاش،خیال | Leave a comment

من و تو

Published مارس 26, 2017 | By احمد ضیائی

از مجموعه شعر نقاش خیال

كیست در دور زمان محرم راز من و تو؟

یا، كه آگه بود از شام دراز من و تو؟

شمع و پروانه كه در عشق و جنون معروفند

نه كه دارند به دل سوز و گداز من و تو

بلبلا ساز و نواى تو به جائى نرسد

گو كسى می شنود راز و نیاز من و تو

دل من رفت و به عمرم نبُود روزى چند

بعدِ مرگم كه بود زمزمه ساز من و تو؟

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

1390+

Posted in غزل | Tagged fatemeh،mehdizadeh،zohreh, fatemehmehdizadehzohreh, zohreh،naghashe،khiyal, zohrehnaghashekhiyal, اشعار،زهره, بلبلا،ساز،نوا،نرسد،راز،نیاز،من،و،تو،دل،عمرم،روزی،چند،بعد،مرگم،زمزمه،ساز, زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده, زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده،زهره, زهره،نقاش،خیال, سرود،زهره, سروده،های،فاطمه،مهدی،زاده, شاعران،زن،ایرانی, شعر،معاصر, فاطمه،مهدی،زاده،(زهره), کیست،دور،زمان،محرم،راز،من،تو،آگه،شام،دراز،من،تو،شمع،پروانه،عشق،جنون،معروف،دل،سوز،گداز،بلبل،ساز،نوا،راز،نیاز،من،و،تو،عمر،نبود،روزی،چند،بعد،مرگم،زمزمه،ساز, مچموعه،شعر،نقاش،خیال | Leave a comment

دوبیتی

Published مارس 22, 2017 | By احمد ضیائی

از مجموعه شعر نقاش خیال

ز حال عاشق خود دورى اى گل
چرا اینسان به خود مغرورى اى گل

دواى دردم اى دلبر تو دانى
مرا دارى بدین رنجورى اى گل

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

1236+

Posted in دوبیتی | Tagged fatemeh،mehdizadeh،zohreh, fatemehmehdizadehzohreh, zohreh،naghashe،khiyal, zohrehnaghashekhiyal, اشعار،زهره, دوبیتی, ز،حال،عاشق،خود،دورى،اى،گل،چرا،اینسان،به،خود،مغرورى،اى،گل،دواى،دردم،اى،دلبر،تو،دانى،مرا،دارى،بدین،رنجورى،اى،گل, زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده, زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده،زهره, زهره،نقاش،خیال, سرود،زهره, سروده،های،فاطمه،مهدی،زاده, فاطمه،مهدی،زاده،(زهره), مچموعه،شعر،نقاش،خیال | Leave a comment

دوبیتی

Published مارس 11, 2017 | By احمد ضیائی

از مجموعه شعر نقاش خیال

زلعلت شربت وصلم چشاندى

ز مژگان تیر بر قلبم نشاندى

زچشمانت زدى آتش به جانم

ز هجرانت ز چشمم خون فشاندى

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

دوبیتی

1223+

Posted in دوبیتی | Tagged fatemeh،mehdizadeh،zohreh, fatemehmehdizadehzohreh, zohreh،naghashe،khiyal, آتشخانه،پارس،كلك،آتش،بارحافظ،بحردانش،دُریكتاست،فریباطبع،گوهربارحافظ, دنیاى،پهناور, دوبیتی, روزوشب،آتش،عشق،سوزانم،چوشمع،غم،هجررُخت،نالان،گریانم،چوشمع, زمان،کودکى, زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده, زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده،زهره, زهره،نقاش،خیال, سرود،زهره, سروده،های،فاطمه،مهدی،زاده, فاطمه،مهدی،زاده،(زهره), لعل،شربت،وصل،چشاندی،مژگان،تیر،قلب،نشاندی،چشمانت،آتش،جانم،هجرانت،چشمم،خون،فشاندی, مچموعه،شعر،نقاش،خیال, یقین،شدسرّحق،بروى،هویدانداندجزخدااسرارحافظ،وفاداراست،با شاخ،نباتش،خوش،یارى،باشدیارحافظ | Leave a comment

رباعی

Published مارس 9, 2017 | By احمد ضیائی

از مجموعه شعر نقاش خیال

روزم ز رخ قشنگ تو افروزد
جسمم ز عذاب عشق تو مى سوزد

چشمم به ره تو انتظارى دارد
وین دل ز تو آداب وفا آموزد

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

1304+

Posted in رباعی | Tagged fatemeh،mehdizadeh،zohreh, fatemehmehdizadehzohreh, zohreh،naghashe،khiyal, zohrehnaghashekhiyal, اشعار،زهره, دوبیتی, روزم،قشنگ،افروزد،جسمم،عذاب،عشق،می ،سوزد،چشمم،به،انتظارى،دارد،ویندل،آداب وفا،آموزد, زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده, زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده،زهره, زهره،نقاش،خیال, سرود،زهره, سروده،های،فاطمه،مهدی،زاده, فاطمه،مهدی،زاده،(زهره), مچموعه،شعر،نقاش،خیال | Leave a comment

برای سنگ مزارم

Published مارس 2, 2017 | By احمد ضیائی

بعد مرگم شنوید اینهمه راز از دل من
رازهایی كه نهان گشته كنون در گل من
بنما یید قدم رنجه در این منزل من
بگشا یید زمانی ز وفا مشكل من

گاهی ای عالمیان روح مرا شاد كنید
جان مشتاق مرا از قفس آزاد كنید

اینكه خفته است در این خاك من غمزده ام
رانده خلقم و چون طوطی ماتم زده ام
عندلیبی زگلستان جهان پر زده ام
ماه نخشب منم از چاه اجل سر زده ام

گاه گاهی ز ارادت به مزارم آیید
دیدن حالت غمدیده زارم آیید

مگذارید در این تیره لحد منتظرم
كاندرین خاك من از راز جهان بی خبرم
خو نمودم به قفس مرغك بی بام وپرم
مزنیدم ز وفا بر دل و بر جان شررم

آنكه از تیر اجل گشت چنین خوار منم
زیر این خاك نهان زهره شیرین سخنم

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

1727+

Posted in ترکیب بند | Tagged تیراجل،خوار،نهان،زهره،شیرین،سخنم, زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده, زهره،نقاش،خیال, سرود،زهره, سروده،های،فاطمه،مهدی،زاده, ماه،نخشب،چاه،اجل،ارادت،مزار،حالت،زارم،تیره،لحد،منتظرم،خاک،رازجهان،خونمودم،قفس،مرغک،وفا،جان،شررم،, مچموعه،شعر،نقاش،خیال, مرگ،برای،سنگ،مزارم،راز،دل،من،نهان،کنون،گل،من،قدم،رنجه،منزل،وفامشکل،عالمیان،روح،شاد،جان،مشتاق،قفس،آزاد،خفته،خاک،غمزده،رانده،خلقم،طوطی،ماتم،زده،عندلیب،گلستان،جهان،پرزده،ام | Leave a comment

منزل دیگر

Published فوریه 28, 2017 | By احمد ضیائی

از مجموعه شعر نقاش خیال

تو ترك عشق من كردى و رفتى
ولى من جان به راه تو نهادم
چه در دستم بماند از رنگ هستى
كه هستى در نگاه تو نهادم

نـمی دانم چرا عهـدى كه آن روز
تو با من از وفا، بستن نهادى
پس از آن اى امید و آرزویم
بناى عهد بشكستن نهادى

از اول ساقى بزم زمانه
شرابى تلخ در پیمانه بنهاد
چو خوردم جرعه اى دانستم آن را
براى این دلِ دیوانه بنهاد

به راهت اى گل زیباى هستى
چو دل را خسته دیدى سر نهادیم
چو پیمان وفا كردى فراموش
زخون دل تو را ساغر نهادیم

شــمــا اى آرزوهــاى درونــم
برفتید و مرا تنها نهادید
مرا تنها در این وادى خاموش
به بزم تیره شبها نهادید

كسانى كاندرین دنیاى پر درد
خیال راحتى در سر نهادند
پس از چندى كه شد پیمانه ها پر
نشان در منزل دیگر نهادند

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

فاطمه مهدی زاده

1474+

Posted in چهار پاره | Tagged fatemeh،mehdizadeh،zohreh, fatemehmehdizadehzohreh, zohreh،naghashe،khiyal, zohrehnaghashekhiyal, آرزوهای،درون،تنها،نهادید،وادی،خاموش،بزم،تیره،شبها،نهادید, اشعار،زهره, اول،ساقی،بزم،زمانه،شرابی،تلخ،پیمانه،بنهاد،خوردم،جرعه،ای،دل،دیوانه،بنهاد, ترک،عشق،رفتی،نهادم،رنگ،هستی،نگاه،نهادم،عهد،آنروز،وفابستن،نهادی،امید،آرزو،بنای،عهدبشکستن،نهادی, راهت،گل،زیبای،هستی،خسته،سرنهادیم،پیمان،وفافراموش،خون،دل،ساغر،نهادیم, زمان،کودکى, زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده, زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده،زهره, زهره،نقاش،خیال, سرود،زهره, سروده،های،فاطمه،مهدی،زاده, فاطمه،مهدی،زاده،(زهره), لسان الغیب, مچموعه،شعر،نقاش،خیال | 2 Comments

میلاد

Published فوریه 18, 2017 | By احمد ضیائی

از مجموعه شعر نقاش خیال

شبى سرد و غبار آلود

شبى كو از سیاهى گشته قیر اندود

درون خانه اى تنگ و پر از حسرت

درون كلبه اى بى حاصل و بى دود

زنى آبستن، از درد و پریشانى به خود پیچید

زمانه بر چنین آبستنى خندید

زمانه رنج ها را دوست دارد

زمانه عاشق رنج است

زمانه عاشق درد است

زمان بگذشت و درد زن فزون گردید

زمان بگذشت و زن از درد پیچید و زبون گردید

زن همسایه را خواندند

زن همسایه آمد تا ببیند درد آن زن را

سپس دیگر زنان هم آمدند از در

و بنمودند شور و شر

چنان از درد می زد ناله و شیون

چنان بر یكدگر دندان خود را می فشرد آن زن

زنان بودند همدردش

كه آنها هم زمانى درد او را لمس می كردند

كه آنها هم زمانى همچو او درد آشنا بودند

چراغى كور سو می زد به كُنج رَف

چراغى نور خود را بر در و دیوار می پاشید

ولى زن طاقتش طى شد

نفهمید او كه این دیدارها كى شد

و او بعد از زمانى صحبت و جنجال

كه دردش بُد بدین منوال

خداى مهربان مهرش فزون تر شد

زنى در دهر مادر شد

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

1309+

Posted in شعر نو | Tagged آبستن،پریشان،زمانه،زن،همسایه،درد،سپس،ناله،شیون،دندان،زنان،همدرد, اشعار،زهره, اشعار،فاطمه،مهدی،زاده, زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده, زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده،زهره, زهره،نقاش،خیال, سرد،غبار،آلود،سیاهی،قیراندود،خانه،تنگ،حسرت،کلبه،بی،حاصل،دود, سروده،های،فاطمه،مهدی،زاده, شاعران،معاصر،زن،ایرانی, فاطمه،مهدی،زاده،(زهره), کورسو،کنج،رف،طاقت،دیدار،ها،صحبت،جنجال،منوال،خدای،مهربان،دهر،مادر, لمس،دردآشنا،زمان،فزون،همدرد،چراغ, مچموعه،شعر،نقاش،خیال | Leave a comment

زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده

از مجموعه شعر نقاش خیال

پشت گردون شده خم بهر مقام استاد می کند فخر مه و مهر به نام استاد

غیر شاگرد که کاهیدن جانش بیند که شود با خبر از رنج مدام استاد

یا رب از چیست که این شهر پر از شادى و کام دمى از عمر نگشته ست به کام استاد

همه دانند که جاى شکر و شهد و شراب در همه عمر شرنگ است به جام استاد

یاد خوش باد که در دوره شاگردى خویش همچو جانى به تنم بود کلام استاد

از دل و جان همه در مدرسه کوشا بودیم

ز خدا خواسته بودیم دوام استاد

زنده یاد فاطمه مهدی زاده(زهره)

از مجموعه شعر نقاش خیال

آنكه دل از من ربود، مست و خرابم از او بى خبر و منتظر، در تب و تابم از او

برده دل و هوش و دین، از من و من در عوض داده زكف طاقت و، راحت و خوابم از او

چند كند راه طى، پاى گنه كار من گم شده درّه، راه صوابم از او

افتم و خیزم چرا، راه ندارم بجاى یادِ لبش كرده ام، مستِ شرابم از او

گرچه منِ ناتوان، از همه جا رانده ام منتظرِ رجعتِ، عهدِ شبابم از او

گر بزنندم به سنگ، ور بكُشندم به تیر ناخلفم گر دمى، روى بتابم از او

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

از مجموعه شعر نقاش خیال

كیست در دور زمان محرم راز من و تو؟

یا، كه آگه بود از شام دراز من و تو؟

شمع و پروانه كه در عشق و جنون معروفند

نه كه دارند به دل سوز و گداز من و تو

بلبلا ساز و نواى تو به جائى نرسد

گو كسى می شنود راز و نیاز من و تو

دل من رفت و به عمرم نبُود روزى چند

بعدِ مرگم كه بود زمزمه ساز من و تو؟

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

از مجموعه شعر نقاش خیال

ز حال عاشق خود دورى اى گل چرا اینسان به خود مغرورى اى گل

دواى دردم اى دلبر تو دانى مرا دارى بدین رنجورى اى گل

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

از مجموعه شعر نقاش خیال

زلعلت شربت وصلم چشاندى

ز مژگان تیر بر قلبم نشاندى

زچشمانت زدى آتش به جانم

ز هجرانت ز چشمم خون فشاندى

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

از مجموعه شعر نقاش خیال

روزم ز رخ قشنگ تو افروزد جسمم ز عذاب عشق تو مى سوزد

چشمم به ره تو انتظارى دارد وین دل ز تو آداب وفا آموزد

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

بعد مرگم شنوید اینهمه راز از دل من رازهایی كه نهان گشته كنون در گل من بنما یید قدم رنجه در این منزل من بگشا یید زمانی ز وفا مشكل من

گاهی ای عالمیان روح مرا شاد كنید جان مشتاق مرا از قفس آزاد كنید

اینكه خفته است در این خاك من غمزده ام رانده خلقم و چون طوطی ماتم زده ام عندلیبی زگلستان جهان پر زده ام ماه نخشب منم از چاه اجل سر زده ام

گاه گاهی ز ارادت به مزارم آیید دیدن حالت غمدیده زارم آیید

مگذارید در این تیره لحد منتظرم كاندرین خاك من از راز جهان بی خبرم خو نمودم به قفس مرغك بی بام وپرم مزنیدم ز وفا بر دل و بر جان شررم

آنكه از تیر اجل گشت چنین خوار منم زیر این خاك نهان زهره شیرین سخنم

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

از مجموعه شعر نقاش خیال

تو ترك عشق من كردى و رفتى ولى من جان به راه تو نهادم چه در دستم بماند از رنگ هستى كه هستى در نگاه تو نهادم

نـمی دانم چرا عهـدى كه آن روز تو با من از وفا، بستن نهادى پس از آن اى امید و آرزویم بناى عهد بشكستن نهادى

از اول ساقى بزم زمانه شرابى تلخ در پیمانه بنهاد چو خوردم جرعه اى دانستم آن را براى این دلِ دیوانه بنهاد

به راهت اى گل زیباى هستى چو دل را خسته دیدى سر نهادیم چو پیمان وفا كردى فراموش زخون دل تو را ساغر نهادیم

شــمــا اى آرزوهــاى درونــم برفتید و مرا تنها نهادید مرا تنها در این وادى خاموش به بزم تیره شبها نهادید

كسانى كاندرین دنیاى پر درد خیال راحتى در سر نهادند پس از چندى كه شد پیمانه ها پر نشان در منزل دیگر نهادند

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

از مجموعه شعر نقاش خیال

شبى سرد و غبار آلود

شبى كو از سیاهى گشته قیر اندود

درون خانه اى تنگ و پر از حسرت

درون كلبه اى بى حاصل و بى دود

زنى آبستن، از درد و پریشانى به خود پیچید

زمانه بر چنین آبستنى خندید

زمانه رنج ها را دوست دارد

زمانه عاشق رنج است

زمانه عاشق درد است

زمان بگذشت و درد زن فزون گردید

زمان بگذشت و زن از درد پیچید و زبون گردید

زن همسایه را خواندند

زن همسایه آمد تا ببیند درد آن زن را

سپس دیگر زنان هم آمدند از در

و بنمودند شور و شر

چنان از درد می زد ناله و شیون

چنان بر یكدگر دندان خود را می فشرد آن زن

زنان بودند همدردش

كه آنها هم زمانى درد او را لمس می كردند

كه آنها هم زمانى همچو او درد آشنا بودند

چراغى كور سو می زد به كُنج رَف

چراغى نور خود را بر در و دیوار می پاشید

پشت گردون شده خم بهر مقام استاد
می کند فخر مه و مهر به نام استاد

غیر شاگرد که کاهیدن جانش بیند
که شود با خبر از رنج مدام استاد

یا رب از چیست که این شهر پر از شادى و کام
دمى از عمر نگشته ست به کام استاد

همه دانند که جاى شکر و شهد و شراب
در همه عمر شرنگ است به جام استاد

یاد خوش باد که در دوره شاگردى خویش
همچو جانى به تنم بود کلام استاد

آنكه دل از من ربود، مست و خرابم از او
بى خبر و منتظر، در تب و تابم از او

برده دل و هوش و دین، از من و من در عوض
داده زكف طاقت و، راحت و خوابم از او

چند كند راه طى، پاى گنه كار من
گم شده درّه، راه صوابم از او

افتم و خیزم چرا، راه ندارم بجاى
یادِ لبش كرده ام، مستِ شرابم از او

گرچه منِ ناتوان، از همه جا رانده ام
منتظرِ رجعتِ، عهدِ شبابم از او

گر بزنندم به سنگ، ور بكُشندم به تیر
ناخلفم گر دمى، روى بتابم از او

ز حال عاشق خود دورى اى گل
چرا اینسان به خود مغرورى اى گل

دواى دردم اى دلبر تو دانى
مرا دارى بدین رنجورى اى گل

روزم ز رخ قشنگ تو افروزد
جسمم ز عذاب عشق تو مى سوزد

چشمم به ره تو انتظارى دارد
وین دل ز تو آداب وفا آموزد

بعد مرگم شنوید اینهمه راز از دل من
رازهایی كه نهان گشته كنون در گل من
بنما یید قدم رنجه در این منزل من
بگشا یید زمانی ز وفا مشكل من

گاهی ای عالمیان روح مرا شاد كنید
جان مشتاق مرا از قفس آزاد كنید

اینكه خفته است در این خاك من غمزده ام
رانده خلقم و چون طوطی ماتم زده ام
عندلیبی زگلستان جهان پر زده ام
ماه نخشب منم از چاه اجل سر زده ام

گاه گاهی ز ارادت به مزارم آیید
دیدن حالت غمدیده زارم آیید

مگذارید در این تیره لحد منتظرم
كاندرین خاك من از راز جهان بی خبرم
خو نمودم به قفس مرغك بی بام وپرم
مزنیدم ز وفا بر دل و بر جان شررم

آنكه از تیر اجل گشت چنین خوار منم
زیر این خاك نهان زهره شیرین سخنم

تو ترك عشق من كردى و رفتى
ولى من جان به راه تو نهادم
چه در دستم بماند از رنگ هستى
كه هستى در نگاه تو نهادم

نـمی دانم چرا عهـدى كه آن روز
تو با من از وفا، بستن نهادى
پس از آن اى امید و آرزویم
بناى عهد بشكستن نهادى

از اول ساقى بزم زمانه
شرابى تلخ در پیمانه بنهاد
چو خوردم جرعه اى دانستم آن را
براى این دلِ دیوانه بنهاد

به راهت اى گل زیباى هستى
چو دل را خسته دیدى سر نهادیم
چو پیمان وفا كردى فراموش
زخون دل تو را ساغر نهادیم

شــمــا اى آرزوهــاى درونــم
برفتید و مرا تنها نهادید
مرا تنها در این وادى خاموش
به بزم تیره شبها نهادید

كسانى كاندرین دنیاى پر درد
خیال راحتى در سر نهادند
پس از چندى كه شد پیمانه ها پر
نشان در منزل دیگر نهادند