مچموعه،شعر،نقاش،خیال

بنفشه

Published فوریه 28, 2017 | By احمد ضیائی

از مجموعه شعر نقاش خیال

بنفشه آن گل رویائى من

خمیده قامتش از جور دلدار

لمیده غم زده بر بسترى سبز

شده پژمان زغم برطرْف گلزار

نـه با گلـها سخن گفتى كه گیرد

دل غمگین او را رنگ شادى

نـه با پـروانه ها آمیزشى داشت

نماید تا ز عشق خویش یادى

نه با بلبل كند راز و نیازى

كه شاید عقده دل را گشاید

نه بشنیده سرود دلنوازى

كه زنگ غم ز قلب خود زداید

همى تنها و نالان با دل تنگ

گهى رخ زرد و گه نیلى نموده

دو چشمش بر ره و قلبش فشرده

زبار عشق پشت او خموده

ستاده در شب سرد زمستان

به یك پا برف بر پشتش نشسته

نكرده گرم و راحت پیكر خود

ز سرما زار و لرزان است و خسته

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

1548+

Posted in چهار پاره | Tagged fatemeh،mehdizadeh،zohreh, fatemehmehdizadehzohreh, zohreh،naghashe،khiyal, zohrehnaghashekhiyal, اشعار،زهره, اشعار،فاطمه،مهدی،زاده, بلبل،راز،نیاز،شاید،عقده،دل،گشاید،سرود،دلنواز،زنگ،زداید, بنفشه،رویایی،خمیده،قامت،لمیده،غمزده،بستر،شبز،پژمان،طرف،گلزار, تنها،نالان،دل،تنگ،رخ،زرد،نیلی،فشرده،پشت،خموده, چهارپاره, زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده،زهره, زهره،نقاش،خیال, ستاده،شب،سرد،زمستان،برف،پشتش،نشسته،گرم،راحت،پیکر،سرما،زار،لرزان،خسته, سرود،زهره, سروده،های،فاطمه،مهدی،زاده, شاعران،معاصر،زن،ایرانی, فاطمه،مهدی،زاده،(زهره), گلها،سخن،غمگین،رنگ،شادی،پروانه،ها،آمیزش،نماید،عشق, مچموعه،شعر،نقاش،خیال | Leave a comment

منزل دیگر

Published فوریه 28, 2017 | By احمد ضیائی

از مجموعه شعر نقاش خیال

تو ترك عشق من كردى و رفتى
ولى من جان به راه تو نهادم
چه در دستم بماند از رنگ هستى
كه هستى در نگاه تو نهادم

نـمی دانم چرا عهـدى كه آن روز
تو با من از وفا، بستن نهادى
پس از آن اى امید و آرزویم
بناى عهد بشكستن نهادى

از اول ساقى بزم زمانه
شرابى تلخ در پیمانه بنهاد
چو خوردم جرعه اى دانستم آن را
براى این دلِ دیوانه بنهاد

به راهت اى گل زیباى هستى
چو دل را خسته دیدى سر نهادیم
چو پیمان وفا كردى فراموش
زخون دل تو را ساغر نهادیم

شــمــا اى آرزوهــاى درونــم
برفتید و مرا تنها نهادید
مرا تنها در این وادى خاموش
به بزم تیره شبها نهادید

كسانى كاندرین دنیاى پر درد
خیال راحتى در سر نهادند
پس از چندى كه شد پیمانه ها پر
نشان در منزل دیگر نهادند

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

فاطمه مهدی زاده

1474+

Posted in چهار پاره | Tagged fatemeh،mehdizadeh،zohreh, fatemehmehdizadehzohreh, zohreh،naghashe،khiyal, zohrehnaghashekhiyal, آرزوهای،درون،تنها،نهادید،وادی،خاموش،بزم،تیره،شبها،نهادید, اشعار،زهره, اول،ساقی،بزم،زمانه،شرابی،تلخ،پیمانه،بنهاد،خوردم،جرعه،ای،دل،دیوانه،بنهاد, ترک،عشق،رفتی،نهادم،رنگ،هستی،نگاه،نهادم،عهد،آنروز،وفابستن،نهادی،امید،آرزو،بنای،عهدبشکستن،نهادی, راهت،گل،زیبای،هستی،خسته،سرنهادیم،پیمان،وفافراموش،خون،دل،ساغر،نهادیم, زمان،کودکى, زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده, زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده،زهره, زهره،نقاش،خیال, سرود،زهره, سروده،های،فاطمه،مهدی،زاده, فاطمه،مهدی،زاده،(زهره), لسان الغیب, مچموعه،شعر،نقاش،خیال | 2 Comments

مادر

Published فوریه 27, 2017 | By احمد ضیائی

از مجموع شعر نقاش خیال

مادرم! یـاد محبـت هاى تو
روز و شـب قلـب مرا تسكین دهد
یـاد سیـماى ز رنج آشفته ات
نخل جانـم را بَرى شیـرین دهد

یاد دارم روزگار رفته را
آنكه از یاد همه دورى گزید
روزگارى را كه با صد شوق و شور
نغمه هاى مهر تو بر من دمید

یـاد دارم روزگـارى دور دست
قصـه هاى دلكشـت را وقت خواب
یـاد دارم در دلـــم نـــور امیـد
مى دمیـدى در فضاى رختـخواب

یـاد دارم شـب نـخـوابـی هـاى تـو
در مـیـان ظلـمـت شـب هاى دى
یـاد دارم در بــهــار زنــدگــى
مـی رهـانـیـدى تـو از سـرمـاى دى

كــى بــرم از یـــاد الـــطاف تـــرا
كه به جانم از وفا می ریختى
گر غمى قلب مرا ویران نمود
تو به شادی ها دلم آمیختى

قلب من مملو ز عشق و مهر توست
چونكه جانم از تو هستى یافته
آنكه داده این دل و جان مرا
عشق تو بر قلب و جانم بافته

زنده یادفاطمه مهدیزاده (زهره)

1262+

Posted in چهار پاره | Tagged fatemeh،mehdizadeh،zohreh, fatemehmehdizadehzohreh, zohreh،naghashe،khiyal, zohrehnaghashekhiyal, اشعار،زهره, اشعار،فاطمه،مهدی،زاده, روزگار،صد،شور،شوق،نغمه،مهر،دمید،دور،دست،قصه،دلکش،وقت،خواب،رختخواب, زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده،زهره, زهره،نقاش،خیال, سرود،زهره, سروده،های،فاطمه،مهدی،زاده, شاعران،معاصر،زن،ایرانی, غزل, فاطمه،مهدی،زاده،(زهره), مادر،محبت،روز،شب،قلب،تسکین،سیما،رنج،آشفته،نخل،جان،بری،شیرین،روزگار،رفته،دوری،گزید, مچموعه،شعر،نقاش،خیال, نور،امید،فضا،شب،نخوابی،میان،ظلمت،بهار،زندگی،سرما،الطاف،وفا،غم،ویران،آمیختی،قلب،مملو،مهر،هستی،بافته | Leave a comment

زن و گل سرخ

Published فوریه 26, 2017 | By احمد ضیائی

از مجموعه شعر نقاش خیال

گل سرخى نشسته بر لب جو
بر رخش شبنم بهارى بود
شاد و خندان چو دختر نوروز
قلبش از درد و رنج عارى بود

ناگهش دخترى ز گل بهتر
آمد و دید و بر رُخش خندید
در بَرش ایستاد آن لعبت
دید زیباست فورى او را چید

ساعتى چند زیب پیكر خود
بنمود آن گل گلستان را
چونكه پژمرد بر گرفتش زود
بِفِكند و گذاشت بستان را

تو هم اى زن چو آن گل سورى
خوب و زیبنده اى و زیبائى
گر چه از حُسن هم عقب باشى
تا كه با عفتى فریبائى

چونكه در دست این و آن افتى
زار و پژمرده و پریشانى
هر كسى میكند نظر پَستَت
نه كه دارى سرى نه سامانى

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

1366+

Posted in چهار پاره | Tagged fatemeh،mehdizadeh،zohreh, fatemehmehdizadehzohreh, zohreh،naghashe،khiyal, zohrehnaghashekhiyal, اشعار،زهره, اشعار،فاطمه،مهدی،زاده, رخش،خندید،ایستاد،لعبت،فوری،چید،ساعت،زیب،گلستان،پژمرد،بفکند،بستان, زار،عقب،پژمرده،پریشان،پست،سری،سامانی, زن،گل،سرخ, زن،گل،سوری،خوب،زسبنده،زیبا،عفت،فریبا, زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده،زهره, زهره،نقاش،خیال, سرود،زهره, سروده،های،فاطمه،مهدی،زاده, شاعران،معاصر،زن،ایرانی, فاطمه،مهدی،زاده،(زهره), گل،سرخ،لب،جو،شبنم،بهاری،بود،شاد،خندان،دختر،نوروز،قلب،درد،رنج،عاری, مچموعه،شعر،نقاش،خیال | Leave a comment

بخشش

Published فوریه 22, 2017 | By احمد ضیائی

از مجموعه شعر نقاش خیال

خداى من در امید را بر روى من بگشا

ببخشا بر من و ناچیزیم اى قادر مطلق

غمم بسیار و شادى كم، تمام زندگى ماتم

براى اینهمه غم ها و محنت ها، توئى محرم توئى محرم

توئى از كهكشان برتر، توئى از عشق والاتر

خداى داور یكتا، در این دنیا و آن دنیا، توئى بالاتر و بهتر

تو می دانى كه من، این كمترین بندگانت

بجز عفوت بجز بخشایشت چیزى نمی خواهم

بجز نامت نمی خوانم، بجز اسمت كلامى را نمی دانم

تو دانائى و من نادان، و با تو بسته ام پیمان

كه تا جان در بدن دارم، ره و رسم تو را پویم، تو را جویم، تو را جویم

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

1441+

Posted in شعر نو | Tagged fatemeh،mehdizadeh،zohreh, fatemehmehdizadehzohreh, zohreh،naghashe،khiyal, zohrehnaghashekhiyal, اشعار،زهره, بسیار،کم،شادی،زندگی،ماتم،محرم،کهکشان،برتر،عشق،والاتر،داور،یکتا،دنیا،بالاتر،بهتر،بندگان،عفو،بخشایش،نامت،اسمت،کلام, خدای،من،امید،بگشا،ببخشا،ناچیزیم،قادر،مطلق, دانا،نادان،پیمان،جان،رسم, زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده،زهره, زهره،نقاش،خیال, سرود،زهره, سروده،های،فاطمه،مهدی،زاده, شاعران،معاصر،زن،ایرانی, غزل, فاطمه،مهدی،زاده،(زهره), مچموعه،شعر،نقاش،خیال | Leave a comment

میلاد

Published فوریه 18, 2017 | By احمد ضیائی

از مجموعه شعر نقاش خیال

شبى سرد و غبار آلود

شبى كو از سیاهى گشته قیر اندود

درون خانه اى تنگ و پر از حسرت

درون كلبه اى بى حاصل و بى دود

زنى آبستن، از درد و پریشانى به خود پیچید

زمانه بر چنین آبستنى خندید

زمانه رنج ها را دوست دارد

زمانه عاشق رنج است

زمانه عاشق درد است

زمان بگذشت و درد زن فزون گردید

زمان بگذشت و زن از درد پیچید و زبون گردید

زن همسایه را خواندند

زن همسایه آمد تا ببیند درد آن زن را

سپس دیگر زنان هم آمدند از در

و بنمودند شور و شر

چنان از درد می زد ناله و شیون

چنان بر یكدگر دندان خود را می فشرد آن زن

زنان بودند همدردش

كه آنها هم زمانى درد او را لمس می كردند

كه آنها هم زمانى همچو او درد آشنا بودند

چراغى كور سو می زد به كُنج رَف

چراغى نور خود را بر در و دیوار می پاشید

ولى زن طاقتش طى شد

نفهمید او كه این دیدارها كى شد

و او بعد از زمانى صحبت و جنجال

كه دردش بُد بدین منوال

خداى مهربان مهرش فزون تر شد

زنى در دهر مادر شد

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

1309+

Posted in شعر نو | Tagged آبستن،پریشان،زمانه،زن،همسایه،درد،سپس،ناله،شیون،دندان،زنان،همدرد, اشعار،زهره, اشعار،فاطمه،مهدی،زاده, زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده, زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده،زهره, زهره،نقاش،خیال, سرد،غبار،آلود،سیاهی،قیراندود،خانه،تنگ،حسرت،کلبه،بی،حاصل،دود, سروده،های،فاطمه،مهدی،زاده, شاعران،معاصر،زن،ایرانی, فاطمه،مهدی،زاده،(زهره), کورسو،کنج،رف،طاقت،دیدار،ها،صحبت،جنجال،منوال،خدای،مهربان،دهر،مادر, لمس،دردآشنا،زمان،فزون،همدرد،چراغ, مچموعه،شعر،نقاش،خیال | Leave a comment

گُل بوسه

Published فوریه 17, 2017 | By احمد ضیائی

از مجموعه شعر نقاش خیال

به پاس این همه شب زنده داری ‏ها

نمی خواهى شبى را شمع بزم خالیم گردى؟

به پاس این همه مهر و محبت‏ ها

نمی خواهى وفا را همدم و همراه خود سازى ؟

بیا فانوس چشمت را فرا راه شبم آویز

و از بیگانگى بگریز

نماز صبح را بعداز افول ماه می ‏خوانم

پس از آن منتظر بر راه می ‏مانم

كه در آن كوره راه عشق شاید سایه‏ ات را روى دیوارى ببینم من

و بعد از آن گل بوسه ز لبهایت بچینم من

گل بوسه چه خوشبو و چه خوشرنگ است

از آن لبها كه گفتارش خوش آهنگ است

چرا باید من و تو با جدائی ها دو تا باشیم

بیا تا ما بسازیم از تو و از من

بیا با هم دو تایى همدل و همداستان باشیم

زنده یادفاطمه مهدی زاده (زهره)

1399+

Posted in شعر نو | Tagged fatemeh،mehdizadeh،zohreh, fatemehmehdizadehzohreh, zohreh،naghashe،khiyal, zohrehnaghashekhiyal, اشعار،زهره, اشعار،فاطمه،مهدی،زاده, پاس،شب،زنده،داری،شمع،بزم،مهر،محبت،وفا،همدم،همراز،سازی،, خوشبو،خوشرنگ،گفتار،خوش،آهنگ،جدایی،بسازیم،همدل،همداستان, زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده،زهره, زهره،نقاش،خیال, سرود،زهره, سروده،های،فاطمه،مهدی،زاده, شاعران،معاصر،زن،ایرانی, فاطمه،مهدی،زاده،(زهره), فانوس،چشمت،فراراه،بیگانگی،بگریز،نماز،صبح،افول،ماه،منتظر،کوره،راه،عشق،سایه،دیوا،گل،بوسه،لبها،بچینم, مچموعه،شعر،نقاش،خیال | Leave a comment

مچموعه،شعر،نقاش،خیال

بنفشه

از مجموعه شعر نقاش خیال

بنفشه آن گل رویائى من

خمیده قامتش از جور دلدار

لمیده غم زده بر بسترى سبز

شده پژمان زغم برطرْف گلزار

نـه با گلـها سخن گفتى كه گیرد

دل غمگین او را رنگ شادى

نـه با پـروانه ها آمیزشى داشت

نماید تا ز عشق خویش یادى

نه با بلبل كند راز و نیازى

كه شاید عقده دل را گشاید

نه بشنیده سرود دلنوازى

كه زنگ غم ز قلب خود زداید

همى تنها و نالان با دل تنگ

گهى رخ زرد و گه نیلى نموده

دو چشمش بر ره و قلبش فشرده

زبار عشق پشت او خموده

ستاده در شب سرد زمستان

به یك پا برف بر پشتش نشسته

نكرده گرم و راحت پیكر خود

ز سرما زار و لرزان است و خسته

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

منزل دیگر

از مجموعه شعر نقاش خیال

تو ترك عشق من كردى و رفتى ولى من جان به راه تو نهادم چه در دستم بماند از رنگ هستى كه هستى در نگاه تو نهادم

نـمی دانم چرا عهـدى كه آن روز تو با من از وفا، بستن نهادى پس از آن اى امید و آرزویم بناى عهد بشكستن نهادى

از اول ساقى بزم زمانه شرابى تلخ در پیمانه بنهاد چو خوردم جرعه اى دانستم آن را براى این دلِ دیوانه بنهاد

به راهت اى گل زیباى هستى چو دل را خسته دیدى سر نهادیم چو پیمان وفا كردى فراموش زخون دل تو را ساغر نهادیم

شــمــا اى آرزوهــاى درونــم برفتید و مرا تنها نهادید مرا تنها در این وادى خاموش به بزم تیره شبها نهادید

كسانى كاندرین دنیاى پر درد خیال راحتى در سر نهادند پس از چندى كه شد پیمانه ها پر نشان در منزل دیگر نهادند

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

مادر

از مجموع شعر نقاش خیال

مادرم! یـاد محبـت هاى تو روز و شـب قلـب مرا تسكین دهد یـاد سیـماى ز رنج آشفته ات نخل جانـم را بَرى شیـرین دهد

یاد دارم روزگار رفته را آنكه از یاد همه دورى گزید روزگارى را كه با صد شوق و شور نغمه هاى مهر تو بر من دمید

یـاد دارم روزگـارى دور دست قصـه هاى دلكشـت را وقت خواب یـاد دارم در دلـــم نـــور امیـد مى دمیـدى در فضاى رختـخواب

یـاد دارم شـب نـخـوابـی هـاى تـو در مـیـان ظلـمـت شـب هاى دى یـاد دارم در بــهــار زنــدگــى مـی رهـانـیـدى تـو از سـرمـاى دى

كــى بــرم از یـــاد الـــطاف تـــرا كه به جانم از وفا می ریختى گر غمى قلب مرا ویران نمود تو به شادی ها دلم آمیختى

قلب من مملو ز عشق و مهر توست چونكه جانم از تو هستى یافته آنكه داده این دل و جان مرا عشق تو بر قلب و جانم بافته

زنده یادفاطمه مهدیزاده (زهره)

زن و گل سرخ

از مجموعه شعر نقاش خیال

گل سرخى نشسته بر لب جو بر رخش شبنم بهارى بود شاد و خندان چو دختر نوروز قلبش از درد و رنج عارى بود

ناگهش دخترى ز گل بهتر آمد و دید و بر رُخش خندید در بَرش ایستاد آن لعبت دید زیباست فورى او را چید

ساعتى چند زیب پیكر خود بنمود آن گل گلستان را چونكه پژمرد بر گرفتش زود بِفِكند و گذاشت بستان را

تو هم اى زن چو آن گل سورى خوب و زیبنده اى و زیبائى گر چه از حُسن هم عقب باشى تا كه با عفتى فریبائى

چونكه در دست این و آن افتى زار و پژمرده و پریشانى هر كسى میكند نظر پَستَت نه كه دارى سرى نه سامانى

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

بخشش

از مجموعه شعر نقاش خیال

خداى من در امید را بر روى من بگشا

ببخشا بر من و ناچیزیم اى قادر مطلق

غمم بسیار و شادى كم، تمام زندگى ماتم

براى اینهمه غم ها و محنت ها، توئى محرم توئى محرم

توئى از كهكشان برتر، توئى از عشق والاتر

خداى داور یكتا، در این دنیا و آن دنیا، توئى بالاتر و بهتر

تو می دانى كه من، این كمترین بندگانت

بجز عفوت بجز بخشایشت چیزى نمی خواهم

بجز نامت نمی خوانم، بجز اسمت كلامى را نمی دانم

تو دانائى و من نادان، و با تو بسته ام پیمان

كه تا جان در بدن دارم، ره و رسم تو را پویم، تو را جویم، تو را جویم

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

میلاد

از مجموعه شعر نقاش خیال

شبى سرد و غبار آلود

شبى كو از سیاهى گشته قیر اندود

درون خانه اى تنگ و پر از حسرت

درون كلبه اى بى حاصل و بى دود

زنى آبستن، از درد و پریشانى به خود پیچید

زمانه بر چنین آبستنى خندید

زمانه رنج ها را دوست دارد

زمانه عاشق رنج است

زمانه عاشق درد است

زمان بگذشت و درد زن فزون گردید

زمان بگذشت و زن از درد پیچید و زبون گردید

زن همسایه را خواندند

زن همسایه آمد تا ببیند درد آن زن را

سپس دیگر زنان هم آمدند از در

تو ترك عشق من كردى و رفتى
ولى من جان به راه تو نهادم
چه در دستم بماند از رنگ هستى
كه هستى در نگاه تو نهادم

نـمی دانم چرا عهـدى كه آن روز
تو با من از وفا، بستن نهادى
پس از آن اى امید و آرزویم
بناى عهد بشكستن نهادى

از اول ساقى بزم زمانه
شرابى تلخ در پیمانه بنهاد
چو خوردم جرعه اى دانستم آن را
براى این دلِ دیوانه بنهاد

به راهت اى گل زیباى هستى
چو دل را خسته دیدى سر نهادیم
چو پیمان وفا كردى فراموش
زخون دل تو را ساغر نهادیم

شــمــا اى آرزوهــاى درونــم
برفتید و مرا تنها نهادید
مرا تنها در این وادى خاموش
به بزم تیره شبها نهادید

كسانى كاندرین دنیاى پر درد
خیال راحتى در سر نهادند
پس از چندى كه شد پیمانه ها پر
نشان در منزل دیگر نهادند

مادرم! یـاد محبـت هاى تو
روز و شـب قلـب مرا تسكین دهد
یـاد سیـماى ز رنج آشفته ات
نخل جانـم را بَرى شیـرین دهد

یاد دارم روزگار رفته را
آنكه از یاد همه دورى گزید
روزگارى را كه با صد شوق و شور
نغمه هاى مهر تو بر من دمید

یـاد دارم روزگـارى دور دست
قصـه هاى دلكشـت را وقت خواب
یـاد دارم در دلـــم نـــور امیـد
مى دمیـدى در فضاى رختـخواب

یـاد دارم شـب نـخـوابـی هـاى تـو
در مـیـان ظلـمـت شـب هاى دى
یـاد دارم در بــهــار زنــدگــى
مـی رهـانـیـدى تـو از سـرمـاى دى

كــى بــرم از یـــاد الـــطاف تـــرا
كه به جانم از وفا می ریختى
گر غمى قلب مرا ویران نمود
تو به شادی ها دلم آمیختى

قلب من مملو ز عشق و مهر توست
چونكه جانم از تو هستى یافته
آنكه داده این دل و جان مرا
عشق تو بر قلب و جانم بافته

گل سرخى نشسته بر لب جو
بر رخش شبنم بهارى بود
شاد و خندان چو دختر نوروز
قلبش از درد و رنج عارى بود

ناگهش دخترى ز گل بهتر
آمد و دید و بر رُخش خندید
در بَرش ایستاد آن لعبت
دید زیباست فورى او را چید

ساعتى چند زیب پیكر خود
بنمود آن گل گلستان را
چونكه پژمرد بر گرفتش زود
بِفِكند و گذاشت بستان را

تو هم اى زن چو آن گل سورى
خوب و زیبنده اى و زیبائى
گر چه از حُسن هم عقب باشى
تا كه با عفتى فریبائى

چونكه در دست این و آن افتى
زار و پژمرده و پریشانى
هر كسى میكند نظر پَستَت
نه كه دارى سرى نه سامانى