از مجموعه شعر نقاش خیال

مُردم ز بى قرارى، در آرزوى فردا
جان از تنم برون شد، در جستجوى فردا

مستم ز نكهت باد، وزبوى زلف دلدار
گویى فلك نمودست، می در سبوى فردا

این عمر بى سرانجام، وین پیكر بى آرام
هر لحظه می كشانند، ما را به سوى فردا

اى مرگ مهلتم ده، تا لحظه اى ببینم
من روى دلبر خود، تو نیز روى فردا

اى آفتاب زیبا، سر زن ز مشرق بخت
تا من ز دولت تو، خندم به روى فردا

دنیا شود پر از نور، از روشنى خورشید
گیتى شود پر از شور، از رنگ و بوى فردا

من با بهار رویش، دارم هزار نجوا
گر رخت ما كشاند، بختم به سوى فردا

بعد از گذشته اى دور، فرداست روز دیدار
باشد كه زهره بیند، روى نكوى فردا 

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

از مجموعه شعر نقاش خیال

باید به خرابى جهان گذران ساخت
با فقر و پریشانى و با آه و فغان ساخت

حاصل نبُود گفتن بدبختى خود را
بایست به رنج خود و عیش دگران ساخت

نز دور زمان نالم و نز گردش ایام 
باید به همه نیك و بد دور زمان ساخت

از غصه و غم چون نبُود راه فرارى
بایست به عیش و طرب ورطل گران ساخت

ما هیچ شكایت زغم دهر نداریم 
باید به قضا و قَدَر و ظلم جهان ساخت

گر بى هنرى سخره كند علم و هنر را
بایست به نابخردى بى هنران ساخت

اى زهره توان ساخت به بى مهرى ایّام
لیكن به خدا با غم هجرش نتوان ساخت

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

از مجموعه شعر نقاش خیال

از مجموعه شعر نقاش خیال

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

فکر نابجا

از مجموعه شعر نقاش خیال

از در میكده آئى و نشانت پیداست
هم ز چشمان سیه راز نهانت پیداست

دل و جانم بود از عشق تو آكنده ولى
دشمنى با من و هم از دل و جانت پیداست

دوش بگذشته زحد مستى و میخوارگیت
مستى آور شده چشمت زهمانت پیداست

سخن تلخ اگرگاه برانى به زبان
همچو شكّر بنماید ز دهانت پیداست

گفتى اى زهره ز عشق كه تو شاعر شده اى
شاید از عشق من، از طبع روانت پیداست

زنده یادفاطمه مهدی زاده (زهره)

از مجموعه شعر نقاش خیال

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

از مجموعه شعر نقاش خیال

سرو گفتم ،گفت بالاى من ست
قند گفتم، گفت لبهاى من ست

بوسه گفتم، گفت این از من بخواه
گفتمش سر، گفت در پاى من ست

غمزه گفتم، گفت از ابروم پرس
ناز گفتم، گفت كالاى من ست

اشك گفتم، گفت از هجرم بریز
ماه گفتم، گفت سیماى من ست

مهر گفتم، پرده از رخ بر گرفت
زهره گفتم، گفت شیداى من ست

عرضه كردم قلب خود در پاى او

خنده زد، كاين خانه مأواى من ست

زهره را چون ديد در بزم رقيبب

گفت يا جاى تو يا جاى من ست

از مجموعه شعر نقاش خیال

هدیه اى لطف كرده بر من دوست
(هرچه از دوست می رسد نیكوست)

جان به قربان هدیه دادن او
كه هر آن نیكوئى بُود با اوست

قلب و جان منست و آفت دل
دلبر من كه چون گلى خوشبوست

چشم او آیتی ست از مستى
رخ خوبش نمونه مینوست

شادم از اینكه یار پر مهرم
خوشزبانست و خرّم و دلجوست

مهر او قلب من كند تسخیر
عشق او جاى كرده در رگ و پوست

لب نوشین و پر حلاوت او
چشمه نوش و چشم او جادوست

اى خدا زهره را بده فرصت
تا بمیرد به راه حضرت دوست

از مجموعه شعر نقاش خیال

نالان ز درد عشقم و درمانم آرزوست
مهر و وفااز آن گل خندانم آرزوست

یا رب نشان لطف ندیدم به عارضش
آنرا كه نیست در گلِ او آنم آرزوست

پیمان ببست و باز شكست وبه قهر رفت
اكنون از او مرمت پیمانم آرزوست

از كفر زلف او شده ایمان من خراب
با كفر خو گرفتم و ایمانم آرزوست

تأثیر گریه چونكه دلش مهربان كند
از سیل اشك تر شده دامانم آرزوست

بهر نوازش دل خو كرده باغمم
حرفى دو چند از آن لب و دندانم آرزوست

می گفت زهره دوش ز تنهائى و ز درد
یك همدم حكیم و سخندانم آرزوست

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)