چاپ نشده

بیش از این ها گهر اشک به دامان کنمت

تا بدین دُر و گهر یک شبه مهمان کنمت

تا بمانی به سر عهد و وفا تا به ابد

عاقبت جان گران بر سر پیمان کنمت

امشب ای ماه به مویش مکن از شرم نگاه 

ور نه چون زلف سمن ساش پریشان کنمت

بسکه ریزم غزل نغز به پایت شب و روز

ترسم ای دوست چو خود مست و غزلخوان کنمت

روزی ار با من دلسوخته دمساز شوی

همچو خورشید جهانتاب درخشان کنمت

همچو گنجی اگر از لطف بیایی به برم

بی گمان جایگزین در دل ویران کنمت

دست کوتاهم اگر دامنت ای مه بگرفت

درد دل از ستم دهر فراوان کنمت

در گذر گاه تو ای خسرو خوبان زمان

با صفا خاک از این دیده گریان کنمت

همچو شمعی ز فراق تو بسوزم همه شب

خانه ها روشن از این پیکر لرزان کنمت

روزی ار بینمت ای یار تو را در سر راه

به چمن آرم و رشگ کل خندان کنمت

گر بسازی تو بدین زهره بیدل ز وفا

جان از رنج و الم سوخته قربان کنمت

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

چاپ نشده

کام دلها جز سرابی بیش نیست
یک دو روز عمر خوابی بیش نیست

این همه ناز و هیاهوی شباب
غیر شور و التهابی بیش نیست

در فضای بی سر انجام جهان
برق هستی جز شهابی بیش نیست

زلف دلداری که جان قربان اوست
غیر رمز و پیچ و تابی بیش نیست

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

از مجموعه شعر نقاش خیال

یک غزل با دو وزن

بلاى جانى و پيوند جانت مى ‏توان گفتن                        
صفاى روحى و روح روانت مى ‏توان گفتن

بلای جانی و جان جهانی

صفای روحی و روح روانی

جهانسوزت، دلفروزت، دلازارت، دلارامت                       
فريبت ، آفتت، شيرين زبانت مى ‏توان گفتن

جهانسوز ودلافروز و دلارام

فریب و آفتی،شیرین زبانی

نسيم صبح اميدت، نويد عمر جاويدت                              
درخشان مهرى و نامهربانت مى ‏توان گفتن

نسیم صبح و امید دل من

درخشان مهری و نا مهربانی

گُلت، شمعت، شرابت، نشئه‏ ات، رويا و پندارت            
به هر چه خوب در دنياست، آنت مى ‏توان گفتن  

 گل وشمع و شراب نشئه می

به هر چه خوب در دنیاست آنی

سرشك ديده عاشق، اميد و راحت جانت                          
رُخت چون برگ گل، ابرو كمانت مى‏ توان گفتن

سرشک دیده و امید جانی

رخِ چون برگ گل،ابرو کمانی

نهال آرزويت، شنبليدت، شاخِ بيدت                               
لبانت غنچه و شكر دهانت مى ‏توان گفتن    

نهال آرزو و شاخه بید

لبانت غنچه و شیرین دهانی

گل نازت، نيازت، نازنينت، رنگ مهتابت                         
دو چشمان منبع راز نهانت مى‏ توان گفتن

گل ناز و نیاز و رنگ مهتاب

دوچشمت منبع راز نهانی

دلاويزت، دلانگيزت، نكورويت، دلارايت                             
چو اختر، گه نهان و گه عيانت مى‏ توان گفتن

دلاویز و دلانگیز و نکو روی

چو اختر گه نهان و گه عیانی

بهارت، سنبلت، نيلوفرت، درياى سيمابت                     
بهشتت، خنده ات، جان جهانت مى ‏توان گفتن

بهار و سنبل و دریای سیماب

بهشت و خنده و جان جهانی

اگر در كلبه و كاشانه ی ويرانه ی زهره                                   
نمائى جلوه، عيش بى گمانت مى‏ توان گفتن

 اگر در کلبه ویران زهره

نمایی جلوه،عیش بی گمانی

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

از مجموعه شعر نقاش خیال

 یک غزل با دو وزن

كاش روى خوبت اى آرام جان مى ‏ديدمى
يا لبان همچو ياقوت تو را بوسيدمى

 کاش ای آرام جانم دیدمی 

یا اگر می شد تو را بوسیدمی    

كاش يك روزى اگر شد با تو همصحبت شوم             
وز لبانت وعده مهر و وفا بشنيدمى    

کاش می شد با تو همصحبت شوم

وز لبت حرف وفا بشنیدمی    

كاش اشكم داد مهلت يك نفس در پيش خلق        
تا كه راز عشق ديرين تو را پوشيدمى  

کاش اشکم مهلتی می داد باز

تا که زاز عشق می پوشیدمی                  

كاشكى آزاد بودم من ز قيد روزگار                                
تا چو بلبل بر رخ زيباى گل خنديدمى  

 کاشکی آزاد بودم من زقید 

تا چو بلبل بر رُخت خندیدمی

خواستم از راز چشمت با خبر گردم ولى                   

از بلاى ناوك مژگان تو ترسيدمى    

خواستم از راز تو آگه شوم

 از بلای چشم تو ترسیدمی                       

كاشكى چون باد بگذشتم كنار بسترت                    

تا در آغوش تو اى آرام جان خوابيدمى  

کاشکی چون باد اندر بسترت

 اندر آغوش تو می خوابیدمی                

دوش با ياد تو اى گل، خواب از چشمم گريخت         
در فراقت از سر شب تا سحر ناليدمى  

دوش با یاد تو خواب از من گریخت

در فراقت تا سحر نالیدمی                

گر به كويت راه مى ‏دادند جانا زهره را                    
سر به خاك آستان درگهت ماليدمى   

گر به کویت راه دادی زهره را

سر به خاک درگهت مالیدمی  

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

 از مجموعه شعر نقاش خیال

مُردم ز بى قرارى، در آرزوى فردا
جان از تنم برون شد، در جستجوى فردا

مستم ز نكهت باد، وزبوى زلف دلدار
گویى فلك نمودست، می در سبوى فردا

این عمر بى سرانجام، وین پیكر بى آرام
هر لحظه می كشانند، ما را به سوى فردا

اى مرگ مهلتم ده، تا لحظه اى ببینم
من روى دلبر خود، تو نیز روى فردا

اى آفتاب زیبا، سر زن ز مشرق بخت
تا من ز دولت تو، خندم به روى فردا

دنیا شود پر از نور، از روشنى خورشید
گیتى شود پر از شور، از رنگ و بوى فردا

من با بهار رویش، دارم هزار نجوا
گر رخت ما كشاند، بختم به سوى فردا

بعد از گذشته اى دور، فرداست روز دیدار
باشد كه زهره بیند، روى نكوى فردا 

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

از مجموعه شعر نقاش خیال

باید به خرابى جهان گذران ساخت
با فقر و پریشانى و با آه و فغان ساخت

حاصل نبُود گفتن بدبختى خود را
بایست به رنج خود و عیش دگران ساخت

نز دور زمان نالم و نز گردش ایام 
باید به همه نیك و بد دور زمان ساخت

از غصه و غم چون نبُود راه فرارى
بایست به عیش و طرب ورطل گران ساخت

ما هیچ شكایت زغم دهر نداریم 
باید به قضا و قَدَر و ظلم جهان ساخت

گر بى هنرى سخره كند علم و هنر را
بایست به نابخردى بى هنران ساخت

اى زهره توان ساخت به بى مهرى ایّام
لیكن به خدا با غم هجرش نتوان ساخت

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

از مجموعه شعر نقاش خیال

از مجموعه شعر نقاش خیال

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

فکر نابجا

از مجموعه شعر نقاش خیال

از در میكده آئى و نشانت پیداست
هم ز چشمان سیه راز نهانت پیداست

دل و جانم بود از عشق تو آكنده ولى
دشمنى با من و هم از دل و جانت پیداست

دوش بگذشته زحد مستى و میخوارگیت
مستى آور شده چشمت زهمانت پیداست

سخن تلخ اگرگاه برانى به زبان
همچو شكّر بنماید ز دهانت پیداست

گفتى اى زهره ز عشق كه تو شاعر شده اى
شاید از عشق من، از طبع روانت پیداست

زنده یادفاطمه مهدی زاده (زهره)