از مجموعه شعر نقاش خیال

شعله عشق تو هم سوختنى ‏ست
نكته‏ ها از لبت آموختنى‏ ست

گنج قارون سخنى كهنه شده
ثروت حُسن تو اندوختنى‏ ست

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

از مجموعه شعر نقاش خیال

_______________________________________________________

گناه چشم تو بخشيدم اى گل
چه رنجى كز جفايت ديدم اى گل
چه ميدانى كه در اين عشق سوزان
چه حرف هائى كه من بشنيدم اى گل

_______________________________________________________

الا اى نازنين يارم كجائى
چرا سروقت دلدارت نيائى
نگار دلرباى بى وفايم
بنالم تا كى از درد جدائى

________________________________________________________

خدا داند كه عشقم سرسرى نيست
كه جز تو بر دل من مشترى نيست
خدا داند به غير از تو دلم را
پناهى تكيه گاهى داورى نيست

________________________________________________________

خوش آن چشمى كه ديدار تو دارد
خوش آن لبها كه گفتار تو دارد
خوش آن گوشى كه آواز تو بشنود
خوش آن قلبى كه پندار تو دارد

________________________________________________________

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

از مجموعه شعر نقاش خیال

_______________________________________________________________________________________________________

شدم از هجر رويت زار و خسته
مثال مرغ بال و پر شكسته
بجز رنج و ملال و تيره روزى
دلم از عشق تو طرفى نبسته

_______________________________________________________________________________________________________

دو زلفت خانمانم داده بر باد
ز دست ديده‏ ات فرياد فرياد
زعشقت بيدل و بيچاره گشتم
ز ظلمت كرده‏ ام صد ناله و داد

_______________________________________________________________________________________________________

گذرگاه تو را گلريز كردم
ز عشقت ناله شبخيز كردم
دل و جانم فدايت باد جانا
به راهت تحفه‏ اى ناچيز كردم

_______________________________________________________________________________________________________

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

از مجموعه شعر نقاش خیال

___________________________________________________

در آرزوى ديدن روى چو مهت
سهل است بُتا اگر شوم خاك رهت
شبنم چو بشست چهره گل به سحر
زد شانه نسيم صبح موى سيهت

__________________________________________________

عمرى شد و اندر طلبت ملتمسم
در كوى وصال تو به مقصد نرسم
كاش از پى عمر من بُود عمر دگر
شايد كه بدان عمر به وصلت برسم

___________________________________________________

روى تو چو خورشيد و كلامت همه قند
بر عاشق خويش آه و زارى مپسند
از لعل عقيق تو دل ما خونين
بر زلف بنفشه ات دل ما پابند

___________________________________________________

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

ازمجموعه شعر نقاش خیال

جان و تن من فداى جان و تن تو
جائى نبُود بجز دلم مسكن تو
افسوس كه آه من ندارد اثرى
در ديده مست و قلب چون آهن تو

_______________________________________________________________________________________________________

ديدم صنمى را كه لبش گلگون است
دل صبر و قرار از كَفَش بيرون است
گفتم لب لعلت به چه آلوده شده
خون دل ماست يا لبت ميگون است

_______________________________________________________________________________________________________

ياد تو بُود مونس تنهائى من
طى گشته دگر صبر و شكيبائى من
جانم به لب آمد ز فراق لب تو
اى نور رُخت باعث بينائى من

_______________________________________________________________________________________________________

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

از مجموعه شعر نقاش خیال

اى مادر خوب و مهربانم
اى لطف فزاى جاودانم

اى نام تو قوّت دل من
اى نور تو شمع محفل من

روشن ز تو كلبه و روانم
هم زنده براى توست جانم

من پاكى و عفت از تو دارم
من رمز محبت از تو دارم

تو راهنماى اوّلينم
تو رهبر مُلك عقل و دينم

اى از تو هزار مهر در دل
جز تو همه مهرهاست باطل

تو خنده زدى مرا به لبها
تو شاد نموديم به شبها

هر روز به من اميد دادى
هر لحظه به من نويد دادى

گه قصه سر به مُهر گفتى
گه دُر ز كلام خويش سفتى

من آينه دار طلعت تو
من مونس رنج و محنت تو

هستم همه جا به ياد رويت
پرواز همى كنم به سويت

اى مادر نيك منظر من
خورشيد منى و اختر من

ديدار تو درد من زدايد
گفتار تو قلب من گشايد

دامان تو پاكتر ز گوهر
جانم به فداى توست مادر

تو پاكترى از آنچه دانم
از پاكى تو بُود نشانم

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

از مجموعه شعر نقاش خیال

ندانم با مـَنـَت مهرى دگر هست
و يا كردى به يكبارم فراموش
برون كردى خيالم را ز قلبت
اميدم را بريدى زان لب نوش

ولى من تا ابد اميدوارم
كه شايد باز برمن رحمت آيد
از آن ترسم ز بخت واژگونم
بلائى بر سرم از چشمت آيد

به قربان دو چشمت ديده من
چرا آزرده‏ اى اين قلب ريشم
نديده مهر تو ديدم جفايت
نديده نوش تو پابند نيشم

نشان كوى تو از كى بپرسم
كه از كويت ندارد كس نشانى
به غير از اين دو اَم در كف نمانده
دلى جوشان و قلب خون فشانى

شود روزى كه اندر كام خويشم
ببينم دلبر ديرينه‏ ام را؟
سرشك غم ز مژگانم زدايد
كند خاموش سوز سينه ‏ام را

خدايا با كيَش گويم شكايت
كه يك ذرّه وفا اندر دلش نيست
از اول كرد چشمش رام خويشم
ولى يادى ز حرف اولش نيست

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

از مجموعه شعر نقاش خیال

منم دريا توئى آن گوى زيبا
كه در آغوش امواجش غنوده
بيا، آغوش من بهر تو باز است
هميشه قلب من جاى تو بوده

بيا، رؤياى قلب بى نصيبم
به اشكم در دل شب ها نظر كن
در اين دنياى پر سوز پر الهام
به شهر آرزو با من سفر كن

اگر روزم چو موى تو سياه است
چه غم دارم، كه دلدارم تو هستى
فريبم ده نويدم ده بيازار
طبيب قلب بيمارم تو هستى

نگاهم كن ببين يار تو هستم
چرا بى مهرى اى يار دل افروز
شب و روزم به ياد تو سر آيد
چرا از من گريزانى شب و روز

به يادت هست چشمت روز اول
چسان با قلب زارم آشنا شد
همين قلب نزار بى شكيبم
چگونه خانه رنج و بلا شد

چرا بگريزى از آغوشم اى ماه
چو نورى كز دل شبها گريزد
مشو ترسان و از من رو مگردان
چو موجى كز دل دريا گريزد

به ديده مى‏ نشانم اى گل ناز
چو باز آئى و از رنجم رهانى
به مژگان پاك سازم خاك راهت
چو آهنگم كنى بعد از زمانى

جز اين دردانه‏ ها كز ديده ريزد
در اين ويرانه دل گنجى ندارم
كه باشد لايق پاى تو اى ماه
پذير اين ارمغان شاهوارم

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

از مجموعه شعر نقاش خیال

اى داروى درد و مونس جان
اى همدم روزگار سختى
اى مرهم جان خسته من
بازآ كه دل مرا تو خَستى

اى آفت عمر و زندگانى
اى شمع شب دراز ديجور
اى يار عزيز دلنوازم
شد كلبه‏ ام از رخ تو پرنور

اى برده زجمع عاشقان دل
جانم به ره تو رايگان است
پيمانه عمر گشته لبريز
نالان شده جسم و ناتوان است

با اين همه سختى زمانه
پروانه صفت به گِرد شمعم
بال و پر من بسوخت امّا
افسانه سرا و شمع جمعم

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

از مجموعه شعر نقاش خیال

شعر هم درد مرا درمان نكرد
بيشتر غم هاى من افزون شدند
چون به من رو كرد غم هاى بزرگ
شادماني ها ز در بيرون شدند

آفتاب عمر من پايان گرفت
آن زمان كان دلبر از من روى تافت
بهر كاوش دل به هر جا سر كشيد
خسته شد آواره شد او را نيافت

من به حال دل تأسف مى‏ خورم
بيش و كم دل هم به حال زار من
هاله‏ اى از پيكرش در هر زمان
مى‏ دَمد در ساحت پندار من

ياد روى او برايم آرزوست
آرزوئى روشن و تابنده است
عشق من چون كهكشانى پر فروغ
هست با من تا كه اين تن زنده است

در سياهى‏ هاى دنياى بزرگ
در تباهى‏ هاى اين وادى غم
نغمه‏ اش را مى‏ شنيدم گاه گاه
كو همى مي گفت اكنون مى ‏روم

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)