وب سايت رسمي سروده هاي زنده ياد فاطمه مهدي زاده (زهره)

شهر آرزو

Published فوریه 26, 2017 | By احمد ضیائی

از مجموعه شعر نقاش خیال

منم دريا توئى آن گوى زيبا
كه در آغوش امواجش غنوده
بيا، آغوش من بهر تو باز است
هميشه قلب من جاى تو بوده

بيا، رؤياى قلب بى نصيبم
به اشكم در دل شب ها نظر كن
در اين دنياى پر سوز پر الهام
به شهر آرزو با من سفر كن

اگر روزم چو موى تو سياه است
چه غم دارم، كه دلدارم تو هستى
فريبم ده نويدم ده بيازار
طبيب قلب بيمارم تو هستى

نگاهم كن ببين يار تو هستم
چرا بى مهرى اى يار دل افروز
شب و روزم به ياد تو سر آيد
چرا از من گريزانى شب و روز

به يادت هست چشمت روز اول
چسان با قلب زارم آشنا شد
همين قلب نزار بى شكيبم
چگونه خانه رنج و بلا شد

چرا بگريزى از آغوشم اى ماه
چو نورى كز دل شبها گريزد
مشو ترسان و از من رو مگردان
چو موجى كز دل دريا گريزد

به ديده مى‏ نشانم اى گل ناز
چو باز آئى و از رنجم رهانى
به مژگان پاك سازم خاك راهت
چو آهنگم كنى بعد از زمانى

جز اين دردانه‏ ها كز ديده ريزد
در اين ويرانه دل گنجى ندارم
كه باشد لايق پاى تو اى ماه
پذير اين ارمغان شاهوارم

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

1420+

Posted in چهار پاره | Tagged fatemeh،mehdizadeh،zohreh, fatemehmehdizadehzohreh, zohreh،naghashe،khiyal, zohrehnaghashekhiyal, آغوش،ماه،نور،دل،گريزدترسان،موجی،دريا،گل،ناز،رنج،مژگان،پاك،خاك،راهت،آهنگ،زمانى،دردانه،ديده،ويرانه،دل،گنج،لایق،ارمغان،شاهوار, اشعار،زهره،اشعار،فاطمه،مهدی،زاده،زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده،زهره،زهره،نقاش،خیال،سرود،زهره،سروده،های،فاطمه،مهدی،زاده،شاعران،معاصر،زن،ایرانی, درياقوى،زيبا،آغوش،امواجش،غنوده،هميشه،رؤيا،نصيب،اشكم،نظردنيا،الهام،شهرآرزو،سفرسياه،دلدارفريب،نويدطبيب،قلب،بيماردل،افروزگريزان،شكيب،خانه،رنج،بلا, نقد،شعر،شعر،زهره،شعر،کلاسیک،شعر،نو،چهارپاره،مثنوی،قطعه،مجموعه،شعر،نقاش،خیال،مطالب،ابر،انواع،شعر،فارسی،پارسی | Leave a comment

زن و گل سرخ

Published فوریه 26, 2017 | By احمد ضیائی

از مجموعه شعر نقاش خیال

گل سرخى نشسته بر لب جو
بر رخش شبنم بهارى بود
شاد و خندان چو دختر نوروز
قلبش از درد و رنج عارى بود

ناگهش دخترى ز گل بهتر
آمد و دید و بر رُخش خندید
در بَرش ایستاد آن لعبت
دید زیباست فورى او را چید

ساعتى چند زیب پیكر خود
بنمود آن گل گلستان را
چونكه پژمرد بر گرفتش زود
بِفِكند و گذاشت بستان را

تو هم اى زن چو آن گل سورى
خوب و زیبنده اى و زیبائى
گر چه از حُسن هم عقب باشى
تا كه با عفتى فریبائى

چونكه در دست این و آن افتى
زار و پژمرده و پریشانى
هر كسى میكند نظر پَستَت
نه كه دارى سرى نه سامانى

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

1366+

Posted in چهار پاره | Tagged fatemeh،mehdizadeh،zohreh, fatemehmehdizadehzohreh, zohreh،naghashe،khiyal, zohrehnaghashekhiyal, اشعار،زهره, اشعار،فاطمه،مهدی،زاده, رخش،خندید،ایستاد،لعبت،فوری،چید،ساعت،زیب،گلستان،پژمرد،بفکند،بستان, زار،عقب،پژمرده،پریشان،پست،سری،سامانی, زن،گل،سرخ, زن،گل،سوری،خوب،زسبنده،زیبا،عفت،فریبا, زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده،زهره, زهره،نقاش،خیال, سرود،زهره, سروده،های،فاطمه،مهدی،زاده, شاعران،معاصر،زن،ایرانی, فاطمه،مهدی،زاده،(زهره), گل،سرخ،لب،جو،شبنم،بهاری،بود،شاد،خندان،دختر،نوروز،قلب،درد،رنج،عاری, مچموعه،شعر،نقاش،خیال | Leave a comment

شمع جمع

Published فوریه 26, 2017 | By احمد ضیائی

از مجموعه شعر نقاش خیال

اى داروى درد و مونس جان
اى همدم روزگار سختى
اى مرهم جان خسته من
بازآ كه دل مرا تو خَستى

اى آفت عمر و زندگانى
اى شمع شب دراز ديجور
اى يار عزيز دلنوازم
شد كلبه‏ ام از رخ تو پرنور

اى برده زجمع عاشقان دل
جانم به ره تو رايگان است
پيمانه عمر گشته لبريز
نالان شده جسم و ناتوان است

با اين همه سختى زمانه
پروانه صفت به گِرد شمعم
بال و پر من بسوخت امّا
افسانه سرا و شمع جمعم

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

1215+

Posted in چهار پاره | Tagged fatemeh،mehdizadeh،zohreh, fatemehmehdizadehzohreh, zohreh،naghashe،khiyal, zohrehnaghashekhiyal, اشعار،زهره،اشعار،فاطمه،مهدی،زاده،زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده،زهره،زهره،نقاش،خیال،سرود،زهره،سروده،های،فاطمه،مهدی،زاده،شاعران،معاصر،زن،ایرانی, جمع،عاشقان،رايگان،پيمانه،عمر،لبريز،نالان،جسم،ناتوان،سختى،زمانه،پروانه،شمع،بال،بسوخت،افسانه،سرا،شمع،جمع, داروى،درد،مونس،همدم،روزگارسختى،مرهم،خسته،آفت،عمرزندگانى،دلنواز،كلبه‏, نقد،شعر،شعر،زهره،شعر،کلاسیک،شعر،نو،چهارپاره،مثنوی،قطعه،مجموعه،شعر،نقاش،خیال،مطالب،ابر،انواع،شعر،فارسی،پارسی | Leave a comment

کهکشان پر فروغ

Published فوریه 25, 2017 | By احمد ضیائی

از مجموعه شعر نقاش خیال

شعر هم درد مرا درمان نكرد
بيشتر غم هاى من افزون شدند
چون به من رو كرد غم هاى بزرگ
شادماني ها ز در بيرون شدند

آفتاب عمر من پايان گرفت
آن زمان كان دلبر از من روى تافت
بهر كاوش دل به هر جا سر كشيد
خسته شد آواره شد او را نيافت

من به حال دل تأسف مى‏ خورم
بيش و كم دل هم به حال زار من
هاله‏ اى از پيكرش در هر زمان
مى‏ دَمد در ساحت پندار من

ياد روى او برايم آرزوست
آرزوئى روشن و تابنده است
عشق من چون كهكشانى پر فروغ
هست با من تا كه اين تن زنده است

در سياهى‏ هاى دنياى بزرگ
در تباهى‏ هاى اين وادى غم
نغمه‏ اش را مى‏ شنيدم گاه گاه
كو همى مي گفت اكنون مى ‏روم

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

1247+

Posted in چهار پاره | Tagged fatemeh،mehdizadeh،zohreh, fatemehmehdizadehzohreh, zohreh،naghashe،khiyal, zohrehnaghashekhiyal, آرزو،روشن،تابنده،عشق،كهكشان،پر،فروغ،تن،زنده, آفتاب،عمر،پايان،زمان،كان،دلبر،روى،تافت،كاوش،خسته،آواره،نيافت, اشعار،زهره،اشعار،فاطمه،مهدی،زاده،زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده،زهره،زهره،نقاش،خیال،سرود،زهره،سروده،های،فاطمه،مهدی،زاده،شاعران،معاصر،زن،ایرانی, حال،دل،تأسف،حال،زار،هاله‏،پيكر،زمان،ساحت،پندار, سياهى‏،دنياى،بزرگ،تباه،وادى،غم،نغمه‏،اش،گاه،گاه،اكنون،مى،روم, شعر،درمان،افزون،بزرگ،شادماني،بيرون،, نقد،شعر،شعر،زهره،شعر،کلاسیک،شعر،نو،چهارپاره،مثنوی،قطعه،مجموعه،شعر،نقاش،خیال،مطالب،ابر،انواع،شعر،فارسی،پارسی | Leave a comment

سوگند

Published فوریه 23, 2017 | By احمد ضیائی

از مجموعه شعر نقاش خیال

به نور چهره زيباى خورشيد
به قلب روشن شب زنده داران
به سرخى گل سرخ و شقايق
به سبزى طبيعت در بهاران

به روح عاشقان رنجديده
به بانگ مرغ حق اندر دل شب
به چهر پاك ماه آسمان ها
به رخشان گوهر و تابنده كوكب

به بانگ ساربان در صبح صادق
به زيبائى شب در كوه و صحرا
به آن انديشه و رؤياى خاموش
كه خفته در دل تاريك شب ها

به چشم نرگس و گيسوى سنبل
به شاخ بيد و بالاى سپيدار
به آغاز و به انجام زمانه
به راه پر نشيب و رنج بسيار

به آن يكتا كه ما را آفريده
به آن دانش كه داده بر روان ها
به اشك چشم طفل بى گناهى
كه بنشيند همى بر قلب جان ها

به سيماى نزار دخت رنجور
كه با ياد تو هستم تا لب گور

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

1389+

Posted in چهار پاره | Tagged fatemeh،mehdizadeh،zohreh, fatemehmehdizadehzohreh, zohreh،naghashe،khiyal, zohrehnaghashekhiyal, اشعار،زهره،اشعار،فاطمه،مهدی،زاده،زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده،زهره،زهره،نقاش،خیال،سرود،زهره،سروده،های،فاطمه،مهدی،زاده،شاعران،معاصر،زن،ایرانی, ساربان،صبح،صادق،انديشه،خاموش،نرگس،سنبل،سپيدارآغاز, نقد،شعر،شعر،زهره،شعر،کلاسیک،شعر،نو،چهارپاره،مثنوی،قطعه،مجموعه،شعر،نقاش،خیال،مطالب،ابر،انواع،شعر،فارسی،پارسی, نورچهره،زيباى،خورشيدقلب،روشن،شب،زنده،داران،سرخى،گل،سرخ،شقايق،سبزى،طبيعت،بهاران،روح،عاشقان،بانگ،مرغ،حق،چهرپاك،ماه،آسمان،رخشان،گوهرتابنده،كوكب, يكتا،آفريده،دانش،روان،اشك،چشم،طفل،گناه،سيماى،نزاردخت،رنجور،لب،گور | Leave a comment

بخشش

Published فوریه 22, 2017 | By احمد ضیائی

از مجموعه شعر نقاش خیال

خداى من در امید را بر روى من بگشا

ببخشا بر من و ناچیزیم اى قادر مطلق

غمم بسیار و شادى كم، تمام زندگى ماتم

براى اینهمه غم ها و محنت ها، توئى محرم توئى محرم

توئى از كهكشان برتر، توئى از عشق والاتر

خداى داور یكتا، در این دنیا و آن دنیا، توئى بالاتر و بهتر

تو می دانى كه من، این كمترین بندگانت

بجز عفوت بجز بخشایشت چیزى نمی خواهم

بجز نامت نمی خوانم، بجز اسمت كلامى را نمی دانم

تو دانائى و من نادان، و با تو بسته ام پیمان

كه تا جان در بدن دارم، ره و رسم تو را پویم، تو را جویم، تو را جویم

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

1441+

Posted in شعر نو | Tagged fatemeh،mehdizadeh،zohreh, fatemehmehdizadehzohreh, zohreh،naghashe،khiyal, zohrehnaghashekhiyal, اشعار،زهره, بسیار،کم،شادی،زندگی،ماتم،محرم،کهکشان،برتر،عشق،والاتر،داور،یکتا،دنیا،بالاتر،بهتر،بندگان،عفو،بخشایش،نامت،اسمت،کلام, خدای،من،امید،بگشا،ببخشا،ناچیزیم،قادر،مطلق, دانا،نادان،پیمان،جان،رسم, زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده،زهره, زهره،نقاش،خیال, سرود،زهره, سروده،های،فاطمه،مهدی،زاده, شاعران،معاصر،زن،ایرانی, غزل, فاطمه،مهدی،زاده،(زهره), مچموعه،شعر،نقاش،خیال | Leave a comment

میلاد

Published فوریه 18, 2017 | By احمد ضیائی

از مجموعه شعر نقاش خیال

شبى سرد و غبار آلود

شبى كو از سیاهى گشته قیر اندود

درون خانه اى تنگ و پر از حسرت

درون كلبه اى بى حاصل و بى دود

زنى آبستن، از درد و پریشانى به خود پیچید

زمانه بر چنین آبستنى خندید

زمانه رنج ها را دوست دارد

زمانه عاشق رنج است

زمانه عاشق درد است

زمان بگذشت و درد زن فزون گردید

زمان بگذشت و زن از درد پیچید و زبون گردید

زن همسایه را خواندند

زن همسایه آمد تا ببیند درد آن زن را

سپس دیگر زنان هم آمدند از در

و بنمودند شور و شر

چنان از درد می زد ناله و شیون

چنان بر یكدگر دندان خود را می فشرد آن زن

زنان بودند همدردش

كه آنها هم زمانى درد او را لمس می كردند

كه آنها هم زمانى همچو او درد آشنا بودند

چراغى كور سو می زد به كُنج رَف

چراغى نور خود را بر در و دیوار می پاشید

ولى زن طاقتش طى شد

نفهمید او كه این دیدارها كى شد

و او بعد از زمانى صحبت و جنجال

كه دردش بُد بدین منوال

خداى مهربان مهرش فزون تر شد

زنى در دهر مادر شد

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

1309+

Posted in شعر نو | Tagged آبستن،پریشان،زمانه،زن،همسایه،درد،سپس،ناله،شیون،دندان،زنان،همدرد, اشعار،زهره, اشعار،فاطمه،مهدی،زاده, زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده, زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده،زهره, زهره،نقاش،خیال, سرد،غبار،آلود،سیاهی،قیراندود،خانه،تنگ،حسرت،کلبه،بی،حاصل،دود, سروده،های،فاطمه،مهدی،زاده, شاعران،معاصر،زن،ایرانی, فاطمه،مهدی،زاده،(زهره), کورسو،کنج،رف،طاقت،دیدار،ها،صحبت،جنجال،منوال،خدای،مهربان،دهر،مادر, لمس،دردآشنا،زمان،فزون،همدرد،چراغ, مچموعه،شعر،نقاش،خیال | Leave a comment

امید

Published فوریه 18, 2017 | By احمد ضیائی

از مجموعه شعر نقاش خیال

دلم اميدوار است

كه روز نامرادي ها سر آيد

كه خورشيد سعادت ها بر آيد

دلم اميدوار است

كه ياد آرد قرار و عهد و پيمان

كه مشكل‏ ها نمايد بر من آسان

دلم اميد وار است

كه آيد عذر خواه و خنده بر لب

به ناگه در دل شب

نشيند در كنارم

ببيند حال زارم

دلم اميدوار است

كه يارم در كنار آيد دوباره

نگيرد بعد از اين از من كناره

كند همچون گذشته عشوه آغاز

نمايد صحبت از عشق آن فسون ساز

و آن دنياى بى غم

كه ما بوديم با هم

دلم اميدوار است

كه اين دل را ز دست غم رهاند

اميد و آرزو بر دل نشاند

زغم ها پاك سازد خاطر من

نمايد رحم بر چشم‏ تر من

دلم اميدوار است

كه دل شاد است ديگركه اين دل از غم آزاد *است ديگر***

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

1354+

Posted in شعر نو | Tagged fatemeh،mehdizadeh،zohreh, fatemehmehdizadehzohreh, zohreh،naghashe،khiyal, zohrehnaghashekhiyal, اشعار،زهره،اشعار،فاطمه،مهدی،زاده،زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده،زهره،زهره،نقاش،خیال،سرود،زهره،سروده،های،فاطمه،مهدی،زاده،شاعران،معاصر،زن،ایرانی, دلم،اميدوار،است،روز،نامراديی،خورشيد،سعادت،قرار،عهد،پيمان،مشكل‏،آسان،عذر،خواه،ناگه،دل،شب،نشيند،كنارم, شعر،زهره،شعر،کلاسیک،شعر،نو،چهارپاره،مثنوی،قطعه،مجموعه،شعر،نقاش،خیال،مطالب،ابر،انواع،شعر،فارسی،پارسی, يارم،كنار،دوباره،كناره،همچون،گذشته،عشوه،آغاز،صحبت،عشق،فسون،سازدلم اميدواراست،غم،رهانداميدآرزو،دل،پاک،خاطر،رحم،چشم‏،شاد،است،دل،غم آزاد،است | Leave a comment

گُل بوسه

Published فوریه 17, 2017 | By احمد ضیائی

از مجموعه شعر نقاش خیال

به پاس این همه شب زنده داری ‏ها

نمی خواهى شبى را شمع بزم خالیم گردى؟

به پاس این همه مهر و محبت‏ ها

نمی خواهى وفا را همدم و همراه خود سازى ؟

بیا فانوس چشمت را فرا راه شبم آویز

و از بیگانگى بگریز

نماز صبح را بعداز افول ماه می ‏خوانم

پس از آن منتظر بر راه می ‏مانم

كه در آن كوره راه عشق شاید سایه‏ ات را روى دیوارى ببینم من

و بعد از آن گل بوسه ز لبهایت بچینم من

گل بوسه چه خوشبو و چه خوشرنگ است

از آن لبها كه گفتارش خوش آهنگ است

چرا باید من و تو با جدائی ها دو تا باشیم

بیا تا ما بسازیم از تو و از من

بیا با هم دو تایى همدل و همداستان باشیم

زنده یادفاطمه مهدی زاده (زهره)

1399+

Posted in شعر نو | Tagged fatemeh،mehdizadeh،zohreh, fatemehmehdizadehzohreh, zohreh،naghashe،khiyal, zohrehnaghashekhiyal, اشعار،زهره, اشعار،فاطمه،مهدی،زاده, پاس،شب،زنده،داری،شمع،بزم،مهر،محبت،وفا،همدم،همراز،سازی،, خوشبو،خوشرنگ،گفتار،خوش،آهنگ،جدایی،بسازیم،همدل،همداستان, زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده،زهره, زهره،نقاش،خیال, سرود،زهره, سروده،های،فاطمه،مهدی،زاده, شاعران،معاصر،زن،ایرانی, فاطمه،مهدی،زاده،(زهره), فانوس،چشمت،فراراه،بیگانگی،بگریز،نماز،صبح،افول،ماه،منتظر،کوره،راه،عشق،سایه،دیوا،گل،بوسه،لبها،بچینم, مچموعه،شعر،نقاش،خیال | Leave a comment

بعد سالی که گذشت…

Published فوریه 17, 2017 | By احمد ضیائی

از مجموعه شعر نقاش خیال

بعد سالى كه گذشت

كوه غم بر دل من سنگين شد

و زمانى كه چو شب هاى دراز

تيره و بى ثمر و غمگين شد

بى هدف با دل خو كرده به غم

راه خود پوئيدم

راه پر دلهره و بى انجام

طى نمودم من و بر جور زمان خنديدم

بعد سالى كه گذشت

او جوابى به من از مهر نداد

به من از بسكه دلش سنگين بود

رفت و وقعى ننهاد

روز و شب بر در كاشانه او

سعى كردم كه شوم خاك رهش

چشم خود بست و از آن راه گذشت

تا مبادا به من افتد نگهش

پاى پر آبله و تيره شب است

راه پر پيچ و خمى در پيش است

آنكه زين راه نمى ‏گردد باز

اين دل سوخته درويش است

سر نوشتم همه جا با غم بود

هدفى جز غم ايّام نماند

دست گرمى ز محبت يك بار

برگ شادى به دل من ننشاند

بعد سالى كه گذشت

لطف او جاى به بى مهرى داد

گوئى از اصل به دل مهر نداشت

يا ز مادر همه بى مهر بزاد

بعد سالى كه گذشت

يك ندا بر دلم آگاهى داد

گفت يك عمر بمانى دربند

و نيايد صياد

بعد سالى كه گذشت

من بماندم، من و تنهائي ها

بعد سالى كه گذشت

من بماندم، من و رسوائي ها

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

1512+

Posted in شعر نو | Tagged fatemeh،mehdizadeh،zohreh, fatemehmehdizadehzohreh, zohreh،naghashe،khiyal, zohrehnaghashekhiyal, اشعار،زهره،اشعار،فاطمه،مهدی،زاده،زنده،یاد،فاطمه،مهدی،زاده،زهره،زهره،نقاش،خیال،سرود،زهره،سروده،های،فاطمه،مهدی،زاده،شاعران،معاصر،زن،ایرانی, بعد،سالى،كه،گذشت،كوه،غم،سنگين،،شبهاى،درازتيره،بى،ثمرغمگين شدبى،هدف،دلهره،بى،انجام،جور،زمان،مهر, روزوشب،كاشانه،سعى،خاك رهش،چشم،مبادا،نگهش،آبله،تيره،شب،پرپيچ،وخم،دل،سوخته،درويش،سرنوشتم،هدف،جزغم،ايّام،دست،گرمى،محبت،برگگ،شادی،لطف،اصل،مادرندا،آگاهى،عمردربند،صياد, نقد،شعر،شعر،زهره،شعر،کلاسیک،شعر،نو،چهارپاره،مثنوی،قطعه،مجموعه،شعر،نقاش،خیال،مطالب،ابر،انواع،شعر،فارسی،پارسی | Leave a comment

از مجموعه شعر نقاش خیال

منم دريا توئى آن گوى زيبا كه در آغوش امواجش غنوده بيا، آغوش من بهر تو باز است هميشه قلب من جاى تو بوده

بيا، رؤياى قلب بى نصيبم به اشكم در دل شب ها نظر كن در اين دنياى پر سوز پر الهام به شهر آرزو با من سفر كن

اگر روزم چو موى تو سياه است چه غم دارم، كه دلدارم تو هستى فريبم ده نويدم ده بيازار طبيب قلب بيمارم تو هستى

نگاهم كن ببين يار تو هستم چرا بى مهرى اى يار دل افروز شب و روزم به ياد تو سر آيد چرا از من گريزانى شب و روز

به يادت هست چشمت روز اول چسان با قلب زارم آشنا شد همين قلب نزار بى شكيبم چگونه خانه رنج و بلا شد

چرا بگريزى از آغوشم اى ماه چو نورى كز دل شبها گريزد مشو ترسان و از من رو مگردان چو موجى كز دل دريا گريزد

به ديده مى‏ نشانم اى گل ناز چو باز آئى و از رنجم رهانى به مژگان پاك سازم خاك راهت چو آهنگم كنى بعد از زمانى

جز اين دردانه‏ ها كز ديده ريزد در اين ويرانه دل گنجى ندارم كه باشد لايق پاى تو اى ماه پذير اين ارمغان شاهوارم

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

از مجموعه شعر نقاش خیال

گل سرخى نشسته بر لب جو بر رخش شبنم بهارى بود شاد و خندان چو دختر نوروز قلبش از درد و رنج عارى بود

ناگهش دخترى ز گل بهتر آمد و دید و بر رُخش خندید در بَرش ایستاد آن لعبت دید زیباست فورى او را چید

ساعتى چند زیب پیكر خود بنمود آن گل گلستان را چونكه پژمرد بر گرفتش زود بِفِكند و گذاشت بستان را

تو هم اى زن چو آن گل سورى خوب و زیبنده اى و زیبائى گر چه از حُسن هم عقب باشى تا كه با عفتى فریبائى

چونكه در دست این و آن افتى زار و پژمرده و پریشانى هر كسى میكند نظر پَستَت نه كه دارى سرى نه سامانى

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

از مجموعه شعر نقاش خیال

اى داروى درد و مونس جان اى همدم روزگار سختى اى مرهم جان خسته من بازآ كه دل مرا تو خَستى

اى آفت عمر و زندگانى اى شمع شب دراز ديجور اى يار عزيز دلنوازم شد كلبه‏ ام از رخ تو پرنور

اى برده زجمع عاشقان دل جانم به ره تو رايگان است پيمانه عمر گشته لبريز نالان شده جسم و ناتوان است

با اين همه سختى زمانه پروانه صفت به گِرد شمعم بال و پر من بسوخت امّا افسانه سرا و شمع جمعم

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

از مجموعه شعر نقاش خیال

شعر هم درد مرا درمان نكرد بيشتر غم هاى من افزون شدند چون به من رو كرد غم هاى بزرگ شادماني ها ز در بيرون شدند

آفتاب عمر من پايان گرفت آن زمان كان دلبر از من روى تافت بهر كاوش دل به هر جا سر كشيد خسته شد آواره شد او را نيافت

من به حال دل تأسف مى‏ خورم بيش و كم دل هم به حال زار من هاله‏ اى از پيكرش در هر زمان مى‏ دَمد در ساحت پندار من

ياد روى او برايم آرزوست آرزوئى روشن و تابنده است عشق من چون كهكشانى پر فروغ هست با من تا كه اين تن زنده است

در سياهى‏ هاى دنياى بزرگ در تباهى‏ هاى اين وادى غم نغمه‏ اش را مى‏ شنيدم گاه گاه كو همى مي گفت اكنون مى ‏روم

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

از مجموعه شعر نقاش خیال

به نور چهره زيباى خورشيد به قلب روشن شب زنده داران به سرخى گل سرخ و شقايق به سبزى طبيعت در بهاران

به روح عاشقان رنجديده به بانگ مرغ حق اندر دل شب به چهر پاك ماه آسمان ها به رخشان گوهر و تابنده كوكب

به بانگ ساربان در صبح صادق به زيبائى شب در كوه و صحرا به آن انديشه و رؤياى خاموش كه خفته در دل تاريك شب ها

به چشم نرگس و گيسوى سنبل به شاخ بيد و بالاى سپيدار به آغاز و به انجام زمانه به راه پر نشيب و رنج بسيار

به آن يكتا كه ما را آفريده به آن دانش كه داده بر روان ها به اشك چشم طفل بى گناهى كه بنشيند همى بر قلب جان ها

به سيماى نزار دخت رنجور كه با ياد تو هستم تا لب گور

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

از مجموعه شعر نقاش خیال

خداى من در امید را بر روى من بگشا

ببخشا بر من و ناچیزیم اى قادر مطلق

غمم بسیار و شادى كم، تمام زندگى ماتم

براى اینهمه غم ها و محنت ها، توئى محرم توئى محرم

توئى از كهكشان برتر، توئى از عشق والاتر

خداى داور یكتا، در این دنیا و آن دنیا، توئى بالاتر و بهتر

تو می دانى كه من، این كمترین بندگانت

بجز عفوت بجز بخشایشت چیزى نمی خواهم

بجز نامت نمی خوانم، بجز اسمت كلامى را نمی دانم

تو دانائى و من نادان، و با تو بسته ام پیمان

كه تا جان در بدن دارم، ره و رسم تو را پویم، تو را جویم، تو را جویم

زنده یاد فاطمه مهدی زاده (زهره)

از مجموعه شعر نقاش خیال

شبى سرد و غبار آلود

شبى كو از سیاهى گشته قیر اندود

درون خانه اى تنگ و پر از حسرت

درون كلبه اى بى حاصل و بى دود

زنى آبستن، از درد و پریشانى به خود پیچید

زمانه بر چنین آبستنى خندید

زمانه رنج ها را دوست دارد

زمانه عاشق رنج است

زمانه عاشق درد است

زمان بگذشت و درد زن فزون گردید

زمان بگذشت و زن از درد پیچید و زبون گردید

زن همسایه را خواندند

زن همسایه آمد تا ببیند درد آن زن را

سپس دیگر زنان هم آمدند از در

و بنمودند شور و شر

چنان از درد می زد ناله و شیون

چنان بر یكدگر دندان خود را می فشرد آن زن

زنان بودند همدردش

كه آنها هم زمانى درد او را لمس می كردند

كه آنها هم زمانى همچو او درد آشنا بودند

چراغى كور سو می زد به كُنج رَف

چراغى نور خود را بر در و دیوار می پاشید

ولى زن طاقتش طى شد

نفهمید او كه این دیدارها كى شد

و او بعد از زمانى صحبت و جنجال

كه دردش بُد بدین منوال

خداى مهربان مهرش فزون تر شد

زنى در دهر مادر شد

منم دريا توئى آن گوى زيبا
كه در آغوش امواجش غنوده
بيا، آغوش من بهر تو باز است
هميشه قلب من جاى تو بوده

بيا، رؤياى قلب بى نصيبم
به اشكم در دل شب ها نظر كن
در اين دنياى پر سوز پر الهام
به شهر آرزو با من سفر كن

اگر روزم چو موى تو سياه است
چه غم دارم، كه دلدارم تو هستى
فريبم ده نويدم ده بيازار
طبيب قلب بيمارم تو هستى

نگاهم كن ببين يار تو هستم
چرا بى مهرى اى يار دل افروز
شب و روزم به ياد تو سر آيد
چرا از من گريزانى شب و روز

به يادت هست چشمت روز اول
چسان با قلب زارم آشنا شد
همين قلب نزار بى شكيبم
چگونه خانه رنج و بلا شد

چرا بگريزى از آغوشم اى ماه
چو نورى كز دل شبها گريزد
مشو ترسان و از من رو مگردان
چو موجى كز دل دريا گريزد

به ديده مى‏ نشانم اى گل ناز
چو باز آئى و از رنجم رهانى
به مژگان پاك سازم خاك راهت
چو آهنگم كنى بعد از زمانى

جز اين دردانه‏ ها كز ديده ريزد
در اين ويرانه دل گنجى ندارم
كه باشد لايق پاى تو اى ماه
پذير اين ارمغان شاهوارم

گل سرخى نشسته بر لب جو
بر رخش شبنم بهارى بود
شاد و خندان چو دختر نوروز
قلبش از درد و رنج عارى بود

ناگهش دخترى ز گل بهتر
آمد و دید و بر رُخش خندید
در بَرش ایستاد آن لعبت
دید زیباست فورى او را چید

ساعتى چند زیب پیكر خود
بنمود آن گل گلستان را
چونكه پژمرد بر گرفتش زود
بِفِكند و گذاشت بستان را

تو هم اى زن چو آن گل سورى
خوب و زیبنده اى و زیبائى
گر چه از حُسن هم عقب باشى
تا كه با عفتى فریبائى

چونكه در دست این و آن افتى
زار و پژمرده و پریشانى
هر كسى میكند نظر پَستَت
نه كه دارى سرى نه سامانى

اى داروى درد و مونس جان
اى همدم روزگار سختى
اى مرهم جان خسته من
بازآ كه دل مرا تو خَستى

اى آفت عمر و زندگانى
اى شمع شب دراز ديجور
اى يار عزيز دلنوازم
شد كلبه‏ ام از رخ تو پرنور

اى برده زجمع عاشقان دل
جانم به ره تو رايگان است
پيمانه عمر گشته لبريز
نالان شده جسم و ناتوان است

با اين همه سختى زمانه
پروانه صفت به گِرد شمعم
بال و پر من بسوخت امّا
افسانه سرا و شمع جمعم

شعر هم درد مرا درمان نكرد
بيشتر غم هاى من افزون شدند
چون به من رو كرد غم هاى بزرگ
شادماني ها ز در بيرون شدند

آفتاب عمر من پايان گرفت
آن زمان كان دلبر از من روى تافت
بهر كاوش دل به هر جا سر كشيد
خسته شد آواره شد او را نيافت

من به حال دل تأسف مى‏ خورم
بيش و كم دل هم به حال زار من
هاله‏ اى از پيكرش در هر زمان
مى‏ دَمد در ساحت پندار من

ياد روى او برايم آرزوست
آرزوئى روشن و تابنده است
عشق من چون كهكشانى پر فروغ
هست با من تا كه اين تن زنده است

در سياهى‏ هاى دنياى بزرگ
در تباهى‏ هاى اين وادى غم
نغمه‏ اش را مى‏ شنيدم گاه گاه
كو همى مي گفت اكنون مى ‏روم

به نور چهره زيباى خورشيد
به قلب روشن شب زنده داران
به سرخى گل سرخ و شقايق
به سبزى طبيعت در بهاران

به روح عاشقان رنجديده
به بانگ مرغ حق اندر دل شب
به چهر پاك ماه آسمان ها
به رخشان گوهر و تابنده كوكب

به بانگ ساربان در صبح صادق
به زيبائى شب در كوه و صحرا
به آن انديشه و رؤياى خاموش
كه خفته در دل تاريك شب ها

به چشم نرگس و گيسوى سنبل
به شاخ بيد و بالاى سپيدار
به آغاز و به انجام زمانه
به راه پر نشيب و رنج بسيار

به آن يكتا كه ما را آفريده
به آن دانش كه داده بر روان ها
به اشك چشم طفل بى گناهى
كه بنشيند همى بر قلب جان ها

به سيماى نزار دخت رنجور
كه با ياد تو هستم تا لب گور

كه دل شاد است ديگركه اين دل از غم آزاد *است ديگر***